Elektrownia jądrowa Loviisa
60°22′20″N 26°20′50″E/60,372222 26,347222 Elektrownia Loviisa z lotu ptaka, koniec XX wieku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Status |
Aktywna |
| Liczba bloków energetycznych |
2 |
| Moce | |
| Łączna moc: | |
| - elektr. netto |
998 MW |
| - elektryczna brutto |
1040 MW |
| - moc termiczna |
3000 MW |
| Roczna prod. elektr. | |
| Łączna wygen. moc elektry. | |
| Źródła energii | |
| Źródła energii: | |
| - główne | |
| Kluczowe daty | |
| Rozpoczęcie budowy |
1 października 1964 |
| Włączenie do sieci |
8 lutego 1977[2] |
Położenie na mapie Finlandii  | |
| 60°22′20″N 26°20′50″E/60,372222 26,347222
| |
| Strona internetowa | |
Elektrownia jądrowa w Loviisa (fiń. Loviisan ydinvoimalaitos) – czynna fińska elektrownia jądrowa z dwoma reaktorami wodno-ciśnieniowymi, położona na małym półwyspie Hästholmen około 100 km od Helsinek.
Elektrownia jest unikatowa z racji zastosowania zachodnich systemów kontroli i sterowania, m.in. firm Westinghouse i Siemens, do reaktorów jądrowych konstrukcji radzieckiej. Z tego powodu nazwana w mediach „Eastinghouse”[4][5].
Na terenie elektrowni znajduje się reaktor zakupiony od Polski, który miał być używany w nieukończonej Elektrowni Jądrowej w Żarnowcu. Służy on jednak tylko do badań materiałowych i szkolenia załogi[6]. Elektrownia posiada też na miejscu własny niemal pełnowymiarowy symulator reaktora[7].
Bloki energetyczne
[edytuj | edytuj kod]| Nr bloku | Blok 1 | Blok 2 |
|---|---|---|
| Typ | WWER[2] | WWER[3] |
| Model | VVER-440 V-213[2] | VVER-440 V-213[3] |
| Status | Aktywny | Aktywny |
| Dostawca | Atomstroyexport | Atomstroyexport |
| Właściciel | Fortum Power and Heat Oyj[2] | Fortum Power and Heat Oyj[3] |
| Operator | Fortum Power and Heat Oyj[2] | Fortum Power and Heat Oyj[3] |
| Data rozpoczęcia budowy | 1 maja 1971[2] | 1 sierpnia 1972 |
| Data osiąg. stanu kryt. | 21 stycznia 1977[2] | 17 października 1980 |
| Data włączenia do sieci | 8 lutego 1977[2] | 4 listopada 1980 |
| Moc elektryczna netto | 502[2] MW | 496 MW |
| Moc elektryczna brutto | 520[8][2] MW | 520 MW |
| Moc termiczna | 1500[2] MW | 1500 MW |
| Współczynnik wydajności | 93%[1][9][2] % | 93%[1][9][3] % |
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Negocjacje techniczne toczyły się w latach 1967-1970 a ich toku okazało się, że fińskie wymagania bezpieczeństwa różnią się w wielu aspektach od ówczesnej praktyki radzieckiej. Finowie zdecydowali się m.in. na obudowę bezpieczeństwa (stosunkowo dużej z powodu ułożonych poziomo generatorów pary) oraz redundancję pomp UACR, generatorów diesla i innych systemów bezpieczeństwa. Z powodu różnych wymagań i kłopotliwości ich zastosowania, obudowa bezpieczeństwa została wyposażona w unikatowy kondensator lodowy[7].
Pierwszy blok elektrowni rozpoczęto budować wiosną 1971 a ukończono 6 lat później. Blok nr 1 rozpoczął komercyjną pracę w dniu 9 maja 1977[2]. Blok nr 2 - 5 stycznia 1981[3].
W rezultacie doświadczeń zebranych przez kadry inżynierskie podczas pracy na symulatorach, podczas pracy elektrowni, doświadczeń zebranych podczas eksploatacji innych reaktorów PWR, a także awarii w EJ Three Mile Island, elektrownia przeszła usprawnienia systemów bezpieczeństwa (np. podgrzewanie wody w zbiornikach awaryjnych w celu zminimalizowania szoku termicznego w przypadku jej zrzutu)[7].
Po katastrofie w Fukushimie reaktory pomyślnie przeszły zarządzone przez Radę Europejską testy bezpieczeństwa (stress tests). Dodatkowe kontrole na polecenie ministra zatrudnienia i gospodarki przeprowadził też krajowy nadzór jądrowy (Stuk). Stwierdzono, że elektrownia spełnia normy bezpieczeństwa i nie są wymagane żadne pilne usprawnienia[10].
Od 2005 roku trwał 4-etapowy program zmiany systemów kontrolnych elektrowni z analogowych na cyfrowe. W 2014 Fortum zerwało kontrakt na jeden z etapów tych prac z konsorcjum Areva-Siemens i przekazało go firmie Rolls-Royce. Kontrakt miał być realizowany do 2018[11].
W 2007 roku właściciel elektrowni wystąpił o ocenę oddziaływania na środowisko pod kątem budowy trzeciego bloku o mocy elektrycznej 1000-1800 MW[12]. Ocenę ukończono w 2008 i przedłożono we właściwym ministerstwie, następnie zwrócono się o wstępne pozwolenie na budowę[13]. W tym samym roku odnowiono licencję na pracę obu reaktorów (nr 1 do 2027, nr 2 do 2030 roku)[14].
Instalacja przetwarzania odpadów
[edytuj | edytuj kod]15 lutego 2016 roku uruchomiono pilotażową instalację do zestalania ciekłych odpadów radioaktywnych (niskiej i średniej aktywności, której budowa rozpoczęła się w 2006. Przetwarza ona odpady powstałe przy eksploatacji reaktorów (około 900 m³) i będzie przetwarzała odpady, które powstaną przy jej demontażu i likwidacji.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d W roku 2015.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o World Nuclear Association – Loviisa 1, Finland. World Nuclear Association. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h World Nuclear Association – Loviisa 2, Finland. World Nuclear Association. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
- ↑ Ärger mit Eastinghouse. Der Spiegel, 1980-05-05. [dostęp 2017-01-11]. (niem.).
- ↑ Karl Erik Michelsen. Project Eastinghouse – teknologinen haaste Loviisassa. „ATS Ydintekniikka”, 2007. Suomen Atomiteknillinen Seura. ISSN 0356-0473. (fiń.).
- ↑ Władysław Kiełbasa, Jarosław Hryszko, Łukasz Kuźniarski: Elektrownia Jądrowa "Żarnowiec". [w:] Energetyka Jądrowa [on-line]. 2014-01-12. [dostęp 2017-01-12].
- ↑ a b c Klaus Sjöblom, Ahti Toivola. Operations experience in Finland. „IAEA Bulletin”, 1986. IAEA. (ang.).
- ↑ Pierwotnie 420 MW.
- ↑ a b Współczynnik gotowości do generowania elektryczności (EAF).
- ↑ Finnish reactors pass stress tests. World Nuclear Association, 2011-11-01. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
- ↑ Loviisa I&C upgrade contract re-assigned. World Nuclear Association, 2014-05-22. [dostęp 2017-01-11]. (ang.).
- ↑ Fortum launches Loviisa 3 EIA process. World Nuclear Association, 2007-06-04. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (ang.).
- ↑ Fortum submits application for Loviisa 3. World Nuclear Association, 2009-02-05. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (ang.).
- ↑ Twenty more years for Loviisa plant. World Nuclear Association, 2007-07-27. [dostęp 2017-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-01-13)]. (ang.).